It’s all right, it’s all right, it’s all right
She moves in mysterious ways
It’s all right, it’s all right, it’s all right
She moves in mysterious ways.
Bono zingt het in elk stadion waar U2 optreedt. De Joshua Tree Tour 2017 gaat de wereld over. Telkens bewonderen de vier Ierse mannen de wonderlijke wegen van de liefde:
She’s the wave
She turns the tide
She sees the man inside the child, yeah
Op de helft van het lied haalt Bono dan een jonge vrouw uit het publiek. Zij danst. Voor Bono. Met Bono. Voor het publiek. Met de camera. Het is van een tintelende schoonheid als ik zie hoe de jonge vrouw uit Cleveland zich over het podium beweegt. Zij kent de tekst van het lied, daagt uit, imponeert en weet exact het publiek te bespelen. Mobiel stoer in haar kontzak. “Where do you get this in Cleveland?!” roept Bono verwonderd uit. The Edge speelt de sterren van de hemel.
Kan dit met woorden alleen? Geen muziek. Geen visuals.
Ik denk dat het een van de moeilijkste dingen is: schoonheid beschrijven in poëzie.
De dichteres Chitra Gajadin komt er dicht in de buurt:
Rode bloemen
haar lichaam
zuiver van lijn
zachtgebroken
tegen de avondlucht
tuimelen rode bloemen
van een jurk
door de schemering
het bruin van haar lichaam
vlamt op in de kamer
als zij zich verkleedt
wacht zij iets langer
golvend valt het haar
om de schouders
even strekken armen zich
in een smalle rok
wringt zij zich
gehaast, zonder aan te kijken
schuift ze voorbij,
verlamd blijf ik staan
huiverend vreemd
verlangen
hoe kan een lichaam
zo mooi en zuiver zijn
soepele lijnen
die zich verlegen
in beweging zetten
aangeraakt door de streling
van een onbekend ritme
Chitra Gajadin, de zon vloeit weg uit mijn ogen, 33
Een prachtige sfeertekening, uitlopend op een bewondering die alleen het mooie van een vrouw ziet en dan een slotregel, die te denken geeft.
Wat is dat onbekende ritme, denk je?
Naar aanleiding van: Bono (U2, Achtung Baby 1991), Mysterious ways en Chitra Gajadin, de zon vloeit weg uit mijn ogen. Rotterdam: (F)Utile, z.j. (1983)
