Love me tender…, ken je dat liedje? Om in de sfeer te komen van deze blog moet je even de stem van Elvis Presley aanzetten (klik hier).
Het liedje werd een hit in 1956 door de gelijknamige film. Melodie en tekst spelen door het hoofd van de jonge John Haig. Het is 1957 en hij wil zijn geluk gaan beproeven in Las Vegas. “… ik heb besloten erheen te gaan. Als ik rijk ben, open ik een hotel met een concertzaal… en weet je waarom? Omdat ik Elvis daarheen wil halen, Elvis Presley, ja, bij mij te gast!” (13).
John is in gesprek met Daisy. Hij heeft het meisje in de bus ontmoet en hoopt dat zij met hem meegaat. Daisy droomt ervan om bij haar ouders te komen in Manhattan Beach, California (19). Zo wil zij oom Vernon Walker ontvluchten. “Vaak neemt hij me mee naar een kamertje in het huis…” vertelt zij. Met John probeert zij uit handen te blijven van oom Vernon en de politie. “Ik wil dat het leven weer net als vroeger wordt.” (28).
De strip Manhattan Beach 1957 zit knap in elkaar. Hermann tekent twee verhaallijnen. John Haig bijna twintig jaar later, in 1976, en de jonge John en Daisy in 1957. Hij gebruikt subtiel het kleurverschil. Flashbacks naar de jaren vijftig staan in zachte grijstinten, de actuele tijd van 1976 in frisse herfstkleuren van Midden Amerika. Scenarist Yves H. laat de lijnen in elkaar overlopen. John Haig de veertiger wordt als agent in een doods stadje geconfronteerd met het lijk van een vermoorde tiener. Als hij het onderzoekt begint blijkt zijn eigen tienerverleden snel boven te komen. Elvis Presley loopt nog steeds rond in zijn troebele geest. Hij denkt oom Vernon voor zich denkt te hebben als hij de dader vindt. Bij deze agent vervagen de buiten- en binnengrenzen van de werkelijkheid.
Hij lijkt op Sam Leighton, de tragische held uit de strip Bloedbanden. Zo is Manhattan Beach 1957 het tweede deel van wat tenslotte een trilogie wordt. In 2005 verschijnt The Girl from Ipanema met de agenten Roy Chavez en Ed Jennings. Bloedbanden had de grote stad in het oosten als decor, het derde verhaal speelt zich als in Los Angeles en Las Vegas. John Haig maakt de roadtrip ertussen in, op weg naar Las Vegas. Al op de eerste pagina zie je de techniek van de meester-tekenaar. Het verhaal begint met een overzicht-shot vanaf zee: in de verte, aan de horizon lijkt iets te zijn. De ‘camera’ zoomt in. Het is de pier van Manhattan Beach (zwart-wit). Dan in twee kleine ‘stills’: het politiekantoor en de hoofdpersoon. Plaatjes aan de zijkant van de ladekast. Haig in zwart-wit in de kamer. Hij doet z’n jasje aan. Waar is hij met z’n gedachten?
In een paar situaties voegt Hermann kleur toe aan het grijs van het verleden. Rood. Rood is het hartje aan de hanger die Daisy per vergeet in de bus (12,25,28,31,42-43,45). Rood is het bloed van Daisy als zij zichzelf het leven beneemt (42). Rood-oranje is de gloed van de ondergaan zon over de Grand Canyon (35). John en Daisy zijn weer even aan de achtervolgers ontsnapt en bedrijven de liefde op een afgelegen plaats. Hermann pakt uit, een driekwart pagina als met een drone gefilmd. Fantastisch.
De strip eindigt waar hij begon: het overzicht van de zee. Nu vanaf de pier, uitkijkend naar de oneindige zee. Niet aan de horizon. Het leven herneemt zijn loop. Is er iets veranderd? John is doodgeschoten. Weer blijft er iemand radeloos achter (53). Manhattan Beach is het paradijs niet. Het leven wordt nooit ‘net als vroeger’. En intussen weten we ook niet zeker of Daisy wel de waarheid sprak. Is Vernon Walker wel zo’n boef als zij zegt dat hij is? (38).
Ook dit verhaal van Hermann en Yves H. is niet heel vrolijk. Maar tot het einde toe klinkt de stem van Elvis. “Love me tender, love me true, all my dreams fulfill. For my darlin’ I love you and I always will.” De liefde, tja, wat anders?
Naar aanleiding van: Hermann & Yves H., Manhattan Beach 1957 (serie: Getekend) Brussel: Le Lombard, 2002. Klik hier voor zijn website. Over Bloedbanden schreef ik al eerder een blog.
