Pa Anderson gaat wat drinken in het Colored Cafe. Hij loopt even naar achteren en maakt een snelle wip met Louise, een vrouw uit de buurt die daar bedient. “Ah, daar ben je,” zegt ma Anderson als hij thuiskomt, “wel, waar hing je nu weer uit?” (7) Hij zegt niets en zij mompelt: laat maar, regel het later maar met de lieve Heer. Als kort daarna ma Anderson sterft weet heel de zwarte gemeenschap: zij is gestorven van verdriet. Pa is ook verdrietig. Zij hadden ooit de zorg op zich genomen van kleindochter Lizzie. Maar zij verdween acht jaar geleden, zonder een spoor na te laten.
Buzz Cobbs is agent in de stad. Hij heeft in een blanke kroeg een biertje gedaan. Hij haat zwarten. “Ze hebben een flink lesje nodig. Ze moeten hun plaats weer kennen, net als vroeger.” (9) Onderweg naar huis dwingt hij een jong zwart meisje bij hem in te stappen. Hij misbruikt haar en stuurt haar met dreigementen weg. Thuis gekomen commandeert hij z’n vrouw om eten te maken. Buzz is een machtswellusteling. Als agent kan hij dat dagelijks vieren.
We schrijven Mississippi, 1952. Hermann en Yves H. hebben de maatschappelijke rassensegregatie gekozen voor een one-shot in de Lombardserie Getekend: Old Pa Anderson. “Aan de rassenscheiding kwam officieel een einde in 1954,” schrijft Yves. H in het nawoord met getuigenissen en schokkende foto’s, “na de uitspraak van het hooggerechtshof in de zaak Brown vs. Board. Daarin werd bepaald dat segregatie onwettig was in het openbare schoolsysteem van de VS. De apartheid doofde langzaam uit, maar werd in het zuiden nog twee decennia afgeremd door reactionaire krachten. Dat neemt niet weg dat ook vandaag nog de facto rassenscheiding bestaat. Vooral in residentiele wijken…” Zo, dit duo heeft in 2016 een actuele boodschap met deze strip. En dan gaat het er natuurlijk ruig aan toe in het Huppenuniversum. Geweld roept geweld op en uiteindelijk verliezers, alleen maar verliezers.
Pa Anderson heeft niets meer te verliezen na de dood van zijn vrouw. Zijn dochter was al gestorven, zijn kleindochter verdwenen, nu zijn geliefde. Als hij dan van vriend Otis een aanwijzing krijgt voor nieuwe informatie over het drama van acht jaar geleden, is elke rem verdwenen. Louise weet dat Lizzie door drie man in een auto werd gedwongen en een van hen was Dixie die werkt in garage Tulsa. De nacht valt en als de ochtend aanbreekt is Dixie met een honkbalknuppel doodgeslagen. Hij heeft dan de verkrachting en moord bekend en de namen van de twee anderen genoemd: Buzz en Chip Cobbs. Chip komt om door een kogel (en zijn vrouw ook) en Old Pa laat zich bij Otis en Emma oplappen om ook de laatste dader te pakken: Buzz. De officiële macht laat het lopen. Een bende blanke mannen maakt jacht op de ontketende grootvader en lyncht hem ten slotte met plezier. Hij druipt nog van het bloed als we het zicht weer hebben op het Colored Cafe met de hond op de weg. Daar begon het verhaal. Het leven gaat door.
Terecht brengt de scenarist het geloof van de zwarte gemeenschap in beeld. Het hoort bij hun standaardvocabulaire en is als vanzelfsprekend in het gewone leven verweven. “Ik vind het verschrikkelijk wat er met uw kleindochter gebeurd is, maar… ik kan alleen maar voor haar bidden.” (Louise, 22, zie ook Emma 46-47). Aan het einde van het verhaal vertelt de zwarte dominee Tissier het verhaal over pa en ma Anderson.
In deze wereld is God niet degene die de situatie verandert. Hermann breekt zich het hoofd niet over de aanwezigheid van God. Ik wel en zie Hem in de Lizzies van deze wereld en in al die getroebleerde schepselen, tot en met de verrotte Buzz toe. Schuld van mensen wordt niet gedelgd met tegengeweld. Dat is het grote gelijk van Hermann. Er is geen uitzicht, alleen maar verdoofd doorgaan. Het leren omgaan met diversiteit en het verwerken van onrecht blijft stukwerk. Deze schepping hangt scheef in haar voegen. De enige die haar recht kan zetten is God zelf. Dat deed Hij toen Hij zei: ik beken schuld. Ik heb het gedaan, hang Mij maar op.
En zo geschiedde.
Naar aanleiding van: Hermann en Yves H., Old Pa Anderson. (Serie: Getekend). Brussel: Lombard, 2016. De oorspronkelijk Franstalige versie werd gepubliceerd in datzelfde jaar. Klik hier voor een korte presentatiefilm van de strip met oude filmbeelden uit het leven van zwart Amerika destijds.
