Morgan ‘Duke’ Finch is de naam. Hij is 37 jaar en een gevreesde pistoolheld. Hij had eens een goede vriendin: Rose. We worden wat wijzer in het tweede deel van de stripserie Duke. In mijn vorige blog kon ik melden dat onze held eerlijk moest toegeven niet zoveel beter te zijn dan de gangsters die hij vangen wil. Wat brengt deel 2?
De liefde en spoken, maar vooral de liefde. Dat is de drijfveer die deze man gaande houdt. Duke was zijn geliefde Peg achterna gegaan om een rustig leven te leiden. Een bekend thema, ook in het western-genre. De revolverheld die er klaar mee is, maar toch weer terug in business komt. Nu komt Jim (namens Marshal Sharp) Duke om hulp vragen. Een groep overvallers moet worden opgespoord. Zij hebben de postkoets overvallen en alle reizigers dood achter gelaten. Maar achter de Marshal is vooral de M. Mullins, eigenaar van de mijnen, de aanjager. Hij heeft baat bij veilig transport, omdat ook zijn geld over de weg vervoerd moet worden.
Duke ziet de kans om een deal te sluiten met Mullins. Hij wil zijn reputatie inzetten om de veiligheid van het transport te waarborgen en daar kan hij goed geld mee verdienen. Maar dan ontmoet hij Eleonora, een meisje van twaalf dat op wonderlijke wijze de aanval op de postkoets heeft overleefd. Het meisje wil wraak nemen. Duke waarschuwt haar:
“Wie moordt, overschrijdt een grens. Je komt terecht in een wereld vol geesten waaruit je nooit terugkeert. Ga die grens nooit over, nooit.”
Toch belooft hij direct dat hij haar vermoorde ouders zal wreken.
“Ik beloof het je plechtig.” (33).
Aan het einde van dit deel zijn de boeven inderdaad gedood. Door Eleonora. “Dat was de laatste. Jij hebt ‘m neergeschoten. Je hebt je gewroken. Maar of je daar nu blij om moet zijn…” (51). Duke is de man die in de geestwereld leeft en er niet uit kan. Het wordt voor hem nog erger. Eén van de groep bandieten blijkt een vrouw te zijn. Duke weet wie het is als hij bij een trappershut een oorbel vindt. Deze oorbel heeft hij jaren geleden cadeau gegeven aan zijn geliefde Rose. Later heeft hij haar op een bepaald moment achter gelaten zonder daarna ooit een teken van leven te geven.
“Ik ben vertrokken omdat ik geen andere keus had.
Ik was net zo op de dool als jij, Rose.
Ik was zeventien.” (42).
Het zal wel, maar Rose is diep gekrenkt. Nu Duke in haar macht is kan zij besluiten om hem om te brengen. Hoe dat afloopt, zal ik hier niet verklappen. Wel is aan het slot duidelijk hoe onze held gekweld verder moet: hij leeft inderdaad in een geestenwereld, aanduiding van gewetenswroeging waar je niet vanaf komt. We zien Duke zowel in deel 1 als in deel 2 in de kroeg onderuit gaan aan de drank. Je moet toch op bepaalde momenten de schurende stem van het geweten tot stilte brengen.
Deel 2 eindigt met een cliffhanger. Deel 3 is in de maak en verschijnt volgend voorjaar. Ik kan voorspellen dat het niet veel vrolijker zal worden in het leven van Duke. Hermann en Yves kennende zal de volgende episode meer kwelling meebrengen. Intussen voel ik me toch weer verwant aan Morgan ‘Duke’ Finch. Ervaringen uit het verleden kunnen blijven spoken in je hoofd, soms jaren later nog. Ik heb moeten leren ze als levensgezellen te aanvaarden. Verjagen helpt niet.
Naar aanleiding van: Hermann & Yves H., Duke 2: Eens een killer… Brussel: Le Lombard, 2018.
