Lonesome cowboy

I’m a poor lonesome cowboy and a long way from home.” Zo gaat Lucky Luke aan het slot van elk avontuur de ondergaande zon tegemoet. Fluitend op naar de volgende episode.

Zo is ook Joe Silent een lonesome cowboy. We treffen hem aan in de schaduw van een groot rotsmassief. In de laagvlakte snijdt de Shawneecreek door het landschap. Hij heeft zijn middagdut gedaan. Voor het eerst in maanden gaat hij op weg om in de bewoonde wereld terecht te komen. (5, 11) Silent is zijn bijnaam. Joe Shawn wordt de ‘geruisloze’ genoemd omdat hij heel stilletjes banken kan beroven. Dat is zijn werk geworden en daarom is hij in verschillende staten vogelvrij verklaard. Silent heeft het vooral om bankiers gemunt. Na de dood van zijn vader was er een bankier die hem met leugens geld probeerde af te troggelen. Toen hij weigerde mee te werken, werden zijn vrouw en dochtertje vermoord. Zo is Joe Shawn aan de verkeerde kant van de wet terecht gekomen, op zoek naar doortrapte bankiers en de moordenaars van zijn gezin.

Ik was op zoek naar Joe Shawn. Ik ken hem sinds mijn puberteit. Hij schoot snel en had zijn pistool in zijn broekband. Zijn paard kon geweldig lopen en lange tijd heb ik gedacht dat dat allemaal paste bij Conny Coll. Maar dat bleek onjuist. Coll was snel maar trok de revolvers gewoon uit de holsters. De prachtige zwarte hengst van Coll was niet wat ik me herinnerde over het lelijke paard van een andere held. Ik heb hem gevonden. Joe Silent lacht het laatst is het eerste deel in een lange serie over de grootste held uit het Wilde Westen.

Dit deel vertelt precies wat ik me vaag herinnerde. Waarom droeg hij zijn pistool in de broekband? “Dat had hij te danken aan een oude vogelvrije, een eenzame. “Jij zou veel sneller kunnen schieten jochie,” had de oude opgemerkt, nadat hij Joe van hoofd tot voeten had opgenomen. “Maar de plaats, waar jij je schietijzer hebt gehangen, deugt niet voor jou.” Joe had de oude kerel even verwonderd aangekeken en had toen gelachen. “Wou jij beweren, dat de plaats niet voor iedereen dezelfde kan zijn?” Dacht jij dat ik zulke onzin geloof?” De oude man had de schouders opgehaald. “Dat moet jij weten en dat is jouw zaak. Maar ik zeg je dat jij je revolver voor op je linkerheup moet dragen met de kolf naar voren. En dan moet je gaan oefenen, zo vaak als je kunt.” (18-19, zie ook 5)

Iconisch was ook het verhaal over het paard. Op een bevriende ranch doen ze nogal schamper over Sam, het paard van Joe. Maar in een wedstrijd wint Silent glorieus met Sam ook al rijden zij de eerste vijf ronden ver achter. Prachtige scene. (33-40) Het uiterlijk bedriegt. “Het dier was zeker geen schoonheid. Nee, oppervlakkig bezien, was het zelfs lelijk. Het hoofd was groot, de oren eveneens, het stond te hoog op de benen, het had een ietwat doorgezakte rug en de heupen waren schonkig. En dan de kleur. Dat was nog het moeilijkst van alles om die bij benadering zelfs maar te noemen. Het beste zou men nog kunnen zeggen, dat het dier een vaalgrijze tint had, maar meer ook niet.” (10, zie ook 83, 144)

Net als Conny Coll staat ook deze serie bol van de clichés van het Wilde Westen. Natuurlijk gaat het over land, en de komst van de trein, er is gebrek aan vrouwen in de mannenwereld, de goeden worden door de outcast tot actie aangezet, de slechten verliezen het. Het rechtssysteem is zwak ontwikkeld, de sheriff is een wankelend figuur en de held kan behalve schieten ook nog flink boksen. “Silent is geen man om binnen de wet te kunnen blijven,” zei hij dan met een raadselachtige glimlach op zijn verweerd gelaat. “Joe Silent zal altijd de wet in handen nemen, daar waar hij meent dat te moeten doen. En dan komt hij natuurlijk met diezelfde wet in conflict, want dat mag niet. Is het zo niet, sheriff?” (143-144, zie ook 22, 45, 102, 119)

Eerlijk gezegd, Ray Hunter verliest het als schrijver van Conrad Kobbe. Plot en enscenering, stijl en vaart komen bij Conny Coll allemaal hoger uit. Als dertienjarige leesgrage jongen had ik dat niet door. Ik verslond de verhalen. Wat ik ook niet door had was dat Joe niet ouder was dan 25 jaar. (10) Aan het slot van het verhaal zijn door deze jonge knul de grote daden verricht. Hij vertrekt: “Hij is weggegaan, zoals hij is gekomen,” zei Pat met een snik. Haar ogen waren vochtig. “Geruisloos…” (143)

Mooi toch?

---

Naar aanleiding van: Ray Hunter, Joe Silent lacht het laatst. Ridderkerk: Ridderhof 1973. Vertaald uit het Engels door F. v.d. Pas. De serie pockets van 21 delen verscheen onder titel: Joe Silent, de grootste held van het Wilde Westen. Prijs per deeltje F.2,75.

Aan de onderlip van Lucky Luke bungelt altijd een peuk. Zo ook bij Joe. Silent is een stugge roker. “Hij rekte zich ook niet uit, ofschoon hij zeker drie uur lang in dezelfde houding had gelegen, haal een pakje tabak en vloeitjes uit het grijze, versleten hemd en begon met trage bewegingen een sigaret te rollen.” (5, zie ook 60, 67, 92, 98, 108, 133, 135). Ook ik kan de charme ervan nog voor de geest halen, een shagje rollen, heerlijk. Maar ja, de tijden zijn veranderd. “In de reclame van Marlboro stond jarenlang de Marlboro Man centraal. Dit was een stoere cowboy, met dito hoed en paard, die stoer van zijn sigaret genoot. Voor deze rol werd in 1975 de acteur en rodeorijder Wayne McLaren gecontracteerd. McLaren overleed in 1992 op 51-jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker. In zijn laatste maanden voerde hij actief campagne tegen het roken. … In november 2019 overleed Bob Norris, de eerste Marlboro Man. Norris rookte zelf niet en waarschuwde zijn kinderen dat zij nooit mochten gaan roken, omdat het ongezond is. Toen zijn kinderen hem vroegen waarom hij dan sigarettenreclames maakte, stopte hij ermee.” (Wikipedia)