In de derde aflevering van de docuserie The Disappearence of Madelaine McCann (nu op Netflix) komt een schrijnend punt op tafel: ten tijde van haar verdwijnen waren er nóg 1667 kinderen in Portugal vermist. De ouders van die kinderen konden geen groot mediacircus organiseren bij hun zoektocht. Status, geld en vrienden leverden de McCanns meer kansen op. Het voelt oneerlijk: ieder mensenleven is toch evenveel waard?
Het is precies dit punt dat de titel van de one-shotstrip van Hermann wil maken: Wild Bill is vermoord. Op 2 augustus 1876 werd James Butler Hickok, aka Wild Bill, doodgeschoten in de saloon van Deadwood. Bill Hickok had een reputatie opgebouwd. Naar verluidt doodde hij een grizzlybeer met een mes. Als revolverheld kreeg hij nog meer bekendheid. Hij zat die dag – tegen zijn gewoonte in – met de rug naar de deur bij het pokeren. Jack McCall had nog een appeltje met de beroemde Hickok te schillen en schoot hem dood. “Take that!” riep hij erbij.
Hermann situeert zijn verhaal in Deadwood. Op die bewuste dag in augustus 1876 komt er een jonge jongen het dorp in, Melvin Hubbard. Overstuur vraagt hij naar de sheriff. “De sheriff? … Ik ben bang dat hij geen tijd voor je heeft, knul. Wild Bill Hickok is vermoord! … De killer houdt zich daar nog ergens verborgen. Je kunt maar beter naar huis teruggaan.” (9) Melvin krijgt niet eens de gelegenheid het drama te vertellen dat hij heeft meegemaakt. Even buiten het dorp is namelijk een familie goudzoekers bruut geslacht. Vier mannen kwamen langs: Ed, Dave, Cork en Bud. Dave (op zijn laarzen zit een rood embleem, 8.12.49) was de leider. Zij schoten de hele familie dood, ook Celinda, de jonge dochter, op wie Melvin verliefd was. Melvin wist op het nippertje ongezien weg te komen en ging de sheriff in Deadwood zoeken.
Acht jaar later, in 1884, is Melvin in staat op een eigen bedrijf op te bouwen (een kippenfokkerij), maar hij weet waar de vier moordenaars van destijds zich ophouden. In de winter trekt hij eropuit en doodt ze alle vier. Dave als laatste, hij legt het hem nog even uit: “Vlak bij Deadwood… een familie goudzoekers… uitgeroeid… helemaal. M’n vriendin.” (56)
Hermann is van deze strip zowel de scenarist als de tekenaar. Hij laat zien hoe het eraan toegaat als de beschaving wegvalt: het gaat om het recht van de sterkste. De laatste decaden van de 19e eeuw vormden de overgang naar de moderniteit. Techniek en rechtsinstituten brachten nieuwe vormen van onderlinge strijd. “Strijd hoeft niet op gespannen voet te staan met beschaving. … Strijd is beschaafd voorzover die enerzijds min of meer fair en sportief wordt gevoerd en anderzijds toch niet tot fysiek geweld leidt,” schrijven Hans Achterhuis en Nico Koning in hun voortreffelijke studie over De Kunst van Vreedzaam Vechten. (372) In Wild Bill is vermoord zijn vrouwen steeds de zwakkeren en dus slachtoffer van lust en geweld. Maar de jonge jongen Melvin wordt een man: hij leert schieten, hij leert mensen kennen, hij komt op krachten. Dan is het tijd voor wraak. Genadeloos rekent hij af. Fair fight? No way.
Kan opvoeding en beschaving de vecht-en-heersimpuls van ons gewone burgers bedwingen? In de gepolariseerde samenleving komen diepe driften aan de oppervlakte, we merken het steeds meer. Wat maakt een mens dan innerlijk vredelievend en uiterlijk beheerst? Ik vermoed dat Hermann het zal gooien op de liefde. Melvin leeft ervan. Ook al is zijn Celinda niet meer onder de levenden, hij heeft haar bij zich in de fraai gekleurde steen die hij van haar kreeg (10.15-16.28.43). Als er iemand een grapje maakt over de steen en hem flauwekul noemt (43), is zijn doodsvonnis getekend. Liefde krenken is levensgevaarlijk.
Jim en Clarence, de beide ooms bij wie Melvin opgroeide, komen aan het einde van het verhaal kijken bij de kippenfokkerij in opbouw. Melvin sterk is geworden, is hun conclusie. “Ja… sterk en intelligent.” “Intelligent, intelligent…” “Maar dat verklaart nog steeds niet waarom hij evenveel hanen als kippen heeft besteld…” (56) Het antwoord ligt jaren terug, 2 augustus 1876. Toen beloofde Melvin Celinda: elke kip krijgt een haan, zoals bij mensen ook elke vrouw een man moet hebben (7). Een sprankje menselijkheid in een onrechtvaardige en hardvochtige wereld – ook al is het bedrijfsmatig nogal merkwaardig.
Naar aanleiding van: Hermann, Wild Bill is vermoord. [z.p.]: Dupuis, 2009.
Je kunt hier klikken voor de website van Hermann.
Hans Achterhuis en Nico Koning, De kunst van het vreedzaam vechten: Een zoektocht naar de bronnen van geweldbeteugeling. Rotterdam, 2014.
