Maarten van Aes, 21 jaar (12 augustus 2020)
Als hij een krukje op een pleintje plaatst,
in schets een tekening begint, dan ben ik trots
dat hij mijn vader is en ik zijn kind.
Gekeken heeft hij, goed en lang, hij ging
aandachtig om de goten en de glazen, dak
en gloed en dan de ommegang waarop je samen
loopt in eeuwigheid en tijd. Hij worstelt
met de schaduw van de toren. Het licht is één,
het donker twee en hard en onbehoorlijk zwart.
Ik loop hem na met taal en ken zijn hart,
wat hoop betekent, hemel en zijn vrienden,
het gesprek – en ook zijn angst.
Ik ben getekend door die man,
verwekt tot wie ik ben houd ik van hem,
zijn kruk, zijn ogen en zijn pen.