De thriller van het jaar 2020 is een romandebuut. Adeline Dieudonné is 38 jaar oud, actrice en theatermaker en woont en werkt in Brussel. Het echte leven is met prijzen overladen. Terecht, ik kon nauwelijks stoppen met lezen. Eén passage bleef me bij. Niet iets uit het plot of de dialogen, maar een observatie van het jonge, erg slimme meisje dat de hoofdpersoon is: “Ik hield van de natuur en haar volmaakte onverschilligheid. Van de manier waarop ze haar nauwkeurige overlevings- en reproductieplan uitvoerde, wat er bij ons thuis ook gebeurde. Mijn vader sloeg mijn moeder verrot en de vogels trokken zich er niets van aan. Dat vond ik troostend. Ze gingen door met sjilpen, de takken kraakten, de wind zong in de bladeren van de kastanje. Ik bestond niet voor hen. Ik was gewoon een toeschouwster. En dat stuk speelt doorlopend. Het decor veranderde met de seizoenen, maar elk jaar was het dezelfde zomer, met zijn licht, zijn geuren en met de bramen die aan de braamstruiken groeiden langs de kant van de weg.” (86, zie ook 163)
In de strips van Hermann ligt er juist wel een verband tussen de ruigheid van de natuur en de wreedheid van de mensen onderling. Zonder pardon uit 2015 is een one-shot met een scenario van Yves. H. In het nawoord verklaart hij zichzelf: “Maar het woeste decor van Wyoming biedt – ook al is het helemaal niet wat je verwachtte – de tekenaar een palet aan contrasten dat zoveel groter is. En het past wonderwel bij de tormenteerde geesten van de hoofdpersonages.” Je kunt het schetsen van onherbergzame landschappen gerust overlaten aan de penselen van Hermann. Ook de dodelijke actie rond de shoot-outs in deze western toont de hand van de routinier. Het aantal keren dat iemand zichtbaar in het hoofd geraakt wordt is dit keer wel hoog en overdadig bloederig is het uiterlijk van de jonge Jeb nadat hij met een mes de marshall heeft omgebracht. (55-56) Zonder pardon is een passende titel voor een album waarin van de 20 personages er 1 overleeft, de schoft die gepakt moet worden.
Maar om nou te zeggen dat het scenario duidelijk maakt waarom… Het verhaal komt hier op neer: In Culver Creek, Sweetwater County, Wyoming, november 1876 is marshall Masterson is op zoek naar Buck Carter. Buck zoekt een schuilplaats bij de familie die hij verlaten heeft (zijn vader, zijn vrouw Elisabeth en zoon van twaalf, Jeb). Buck ontsnapt nadat zijn vader en vrouw omgekomen zijn en ook Jeb neemt de benen. Jeb overleeft door bruut geweld nadat hij zelf door een dronkenlap gemolesteerd is. Vijf jaar later, 1881, komt Buck opnieuw de marshall tegen en dan is Jeb ook in de buurt. Tussen vader en zoon zit er ook spanning, maar vooral de marshall en zijn posse moet het ontgelden. De een na de ander wordt door Buck en Jeb genadeloos afgemaakt. Vader en zoon gaan vervolgens eigen wegen, maar twee maanden later vindt Buck zijn zoon bungelend aan een tak van een boom. En dan verdwijnt Buck richting de hoge bergen.
Tja. Ik heb beter gezien van het duo Huppen.
In vond op het oude forum van de website wat vragen van lezers over het verhaal. Onder andere deze: “Hoe weet de vader in de saloon dat de marshall meteen over zijn zoon sprak?” Yves reageert: “…ik hou er niet van om alles uit te leggen: de acteurs in mijn verhalen hebben hun eigen redenen waarvan slechts een deel naar voren komt. Een beetje zoals in het leven. We zijn toeschouwers van acties die door elkaar lopen en hebben geen toegang tot hun volledige ontstaan. Dit betekent niet dat ik mijn scenario’s blindelings bouw, integendeel, maar ik weiger alle acties in detail te rechtvaardigen. … Zodra een sheriff en zijn assistent aangeven dat ze op zoek zijn naar een zeventienjarige crimineel (er mogen er niet dertien in deze verloren hoek zijn) en hij zijn zoon op het spoor is, heeft hij niet hooggeschoold te zijn om de verbinding te maken.”
Gelukkig zijn er intussen ook thrillers waarover je zulke vragen niet hoeft te stellen.
Naar aanleiding van: Hermann & Yves H., Zonder pardon. (serie Getekend). Brussel, Lombard 2015.
Adeline Dieudonné, Het echte leven.3 Amsterdam/Antwerpen: Atlas Contact, 2020. Vertaald uit het Frans door kris Lauwerys en Isabelle Schoepen. Oorspronkelijke titel: La vraire vie, 2018.
