Lieve ma, broers en zussen, het betekent heel veel voor me dat de tekst op de rouwkaart is zoals die is. Ik ben oprecht blij dat ma en jullie allemaal die mooi vinden. Ik leg graag uit waarom, in de hoop dat ik niet door jullie eigen beleving ervan heen breek.
Ik herinner mij een oudjaarsavond toen we net in Krimpen woonden. Ik zal een jaar of tien geweest zijn. Toen het vuurwerk begon, nam pa ons mee uit wandelen, gewoon om te kijken. Ik liep aan zijn hand, en jullie weten, dat was een allesomvattende hand. Nu heb ik een bloedhekel aan harde, onverwachte geluiden. Dus elke keer als er weer een strijker of donderslag knalde, sprong ik van schrik haast een gat in de lucht. Maar omdat pa mijn hand vasthield, was dat goed en eigenlijk ook wel spannend. Het symboliseert voor mij de rol die pa had en eigenlijk ook wat hij ons heeft voorgeleefd als het om onze hemelse Vader gaat. Het aardse leven is soms best schrikken, maar wel te doen aan de hand van God.
In de loop van de tijd heb ik geleerd dat mijn grote voorbeeld, als het om zijn geloof gaat, ook een kind is, dat zijn veiligheid zoekt bij de hand van zijn Vader. Zo ontzagwekkend als pa kon zijn voor ons, zo ontzagwekkend was God voor hem. En het ontroert mij diep dat hij nu vernieuwd, in alle veiligheid, zonder schrikeffecten of nare apparatuur aan de hand mag lopen van de grootste Vader die bestaat.
Groet van uw André.
Bijzonder hoe in de foto boven dit In memoriam jouw glimlach gloort. En hoe je vaders foto opduikt als ik maartenvanaes google.
Ha Erik, leuk dat je reageert. Ja, die foto van mijn vader, als je mijn pseudo googlet, ik heb er al eens naar gekeken, maar je moet zo’n beetje hemel en aarde bewegen om dat te kunnen wijzigen. Tot op heden nog geen energie in gestoken, komt misschien later wel. Groet!