“Zo bij jezelf horen dat je bereid bent alleen te staan ís een wildernis, een ongetemde, onvoorspelbare plek van afzondering en zoeken.” (Brené Brown, 45). Ik vind het mooi gezegd en ik geloof het. Soms moet je alleen durven staan. Tegen de stroom inzwemmen, ook al kijkt iedereen je vreemd aan. Maar kan een woestijnperiode je ook gek maken?
I’ve been through the desert on a horse with no name.
It felt good to be out of the rain.
In the desert, you can’t remember your name,
‘Cause there ain’t no one for to give you no pain.
America, Horse with no name.
Ik kan het nummer gerust op ‘herhaling’ zetten. Er zit een cadans in alsof je lekker over de prairie rijdt op Jolly Jumper. De tekst van het lied ontneemt je echter die illusie: jij denkt even uit de regen te raken? Draaf even verder de wildernis in en je bent jezelf kwijt. Je kan je naam niet eens meer herinneren.
Het eerste deel van de reis gaat nog:
On the first part of the journey
I was lookin’ at all the life.
There were plants and birds and rocks and things,
there was sand and hills and rings.
The first thing I met was a fly with a buzz
and the sky with no clouds.
The heat was hot and the ground was dry
but the air was full of sound.
Twee dagen later heb je een rood hoofd. De woestijn vertelt je op dag drie bij een droge bedding dat een rivier haar niet overleefd heeft. En negen dagen later laat je het paard maar gaan. Alles loopt door elkaar. De droge vlakte is een zee geworden. En alles is weinig anders dan een masker, een liefdeloze vermomming.
The ocean is a desert with its life underground
and a perfect disguise above.
Under the cities lies a heart made of ground
but the humans will give no love.
“Onderdompeling in de natuur als totaliteit betekent naast verrukking ook verwarring wanneer zintuigen en gemoed wordt overspoeld door het Andere van onszelf.” (Ton Lemaire, 101). Je kunt je soms helemaal één voelen met de pulserende kosmos. Maar het moment vervliegt weer. De afstand is vreemd. Waar je ook bent, land of zee, als er geen mensen zijn, raak je jezelf kwijt.
Geef me liefde, haat me desnoods, maar noem mijn naam.
Dan geef ik mijn paard er ook een.
Naar aanleiding van: America, (America, 1972) Horse with no name. “The tune, which reached No 1. in the U.S. in March of 1972 highlights surreal stream-of-consciousness lyrics and a sparkling acoustic arrangement.” (cd, booklet, 6). Zo’n veertig jaar later brengen de mannen een mooie versie ten gehore, live in Chigago: klik hier.
Brené Brown, Verlangen naar verbinding: Er echt bij horen en de moed om alleen te staan.3 Amsterdam: Bruna, 2018 (Bonella van Beusekom vertaalde de oorspronkelijk Engelstalige versie: Braving the Wilderness. New York, Random House, 2017).
Ton Lemaire, Met open zinnen: Natuur, landschap, aarde.4 Amsterdam: Ambo, 2003.
