Schaduw! Laat er schaduw zijn!
En dat gebeurt. De wereldwand
ontvangt een vlek, een plek.
Een engel buigt zijn hoofd,
een mens buigt diep het hoofd
– gênant, de Heer buigt ook.
Houtrestant brengt schaduw voort.
Zoals beloofd. Want er is licht.
*
Kniel hier maar neer, op deze banken
wil ik je hebben. Je hebt jezelf voortvarend
laten vallen op de vlakken en de richels
van dit leven. Ik tref je aan in spleten,
vaak zit je op de kast of diep eronder.
Een zucht kun je wel aan, je weet
de wind voor jou te laten waaien.
De vlucht is nu voorbij. Stof
ben je, stof blijf je. Kniel neer,
ik ben je Heer. Kom in mij.
*
Als ik vandaag mijn hap doneer
aan één van dezen om mij heen,
en ik verkies de knobbelzwaan,
wint dan eenvoudig wit?
Als ik het bruine meervoud kies,
wint dan de grootste snater?
Waar begin je aan, als je hem
uitwerpt op het water?
Eerst zelf nog maar een hap.
*
In ons versierde binnen kunnen we haar ontvangen:
een plaats om aan te komen, rond te hangen in ons
wat ouderwetse licht (dat gaandeweg vernieuwen zal),
we voeden al haar zinnen, de kaart staat in het zicht.
En plaats genoeg, nietwaar? Al komt zij ook met meer,
hoe groot of klein ze is, zij past bij ons in overleg.
Zwart is ons onversierde buiten. Laat ons daar wachten
op een nieuwe Kerstgedachte, de ongewenste gast.
*
Wij hebben U in het onheilige gezet.
Daar staat een tafel zonder brood,
een kandelaar, die niemand brandend houdt
en nog een beeld, ook buiten dienst.
Toch schijnt de zon in deze kamer,
Uw hart is niet van steen, U leeft.
De bloemen gaan nog dood, de baar
staat hier nog klaar, maar op een dag
doet U de deur van buitenaf weer open.
Dan worden wij op onze plek gezet.
